به گزارش نبض بورس، در حالی‌که پتروشیمی خارک در سال گذشته یکی از درخشان‌ترین دوره‌های سودآوری خود را تجربه کرد، حالا با آغاز مدیریت جدید، کمیل پورضیائی و تنها در سه‌ماهه ابتدایی ۱۴۰۴، نشانه‌های آشکار سقوط در سودآوری، ضعف در کنترل هزینه‌ها، و بی‌ثباتی در تولید نمایان شده است؛ افت ۵۶ درصدی سود خالص در کنار رشد سرسام‌آور هزینه‌های عملیاتی، زنگ خطر جدی برای سهامداران و فعالان بازار سرمایه است. اگر مدیریت فعلی به جای اتکا به افزایش نرخ ارز، به اصلاح ساختار‌های هزینه‌ای و تولیدی نپردازد، دوران افول برای شرکتی که روزی نماد ثبات و سوددهی بود، چندان دور نخواهد بود.
کمیل پورضیائی، مدیرعامل فعلی پتروشیمی خارک، با حکم وزیر نفت در آذرماه ۱۴۰۳ به این سمت منصوب شد و جایگزین عباس کریمی شد.
در اسکیل ۳ ماهه، درآمد عملیاتی شخارک ۵۱% افزایش داشت و با افزایش ۱۲۱% در بهای تمام شده به ۱۲۰۷ میلیارد تومان سود ناخالص رسید. این در حالیست که شرکت در مدت مشابه قبل حدود ۱۵۲۷ میلیارد تومان سود ناخالص شناسایی کرد. درحالی سود ناخالص به حدود ۱۲۰۰ میلیارد تومان رسید که تنها قلم هزینه‌های عمومی اداری و فروش با ۲۰۰% افزایش به ۷۴۰ میلیارد تومان می‌رسد. افزایش هزینه فروش، عمومی و اداری به گفته شرکت به افزایش هزینه حمل و افزایش نرخ تسعیر ارز مربوط بوده است.
سود عملیاتی سقوط ۶۴ درصدی را تجربه کرد. اما درآمد غیر عملیاتی به مبلغ ۱۳۴ میلیارد تومان به کمک شرکت آمد تا سود خالص کاهش بیش از ۵۶ درصدی را تجربه نکند.بوتان محصول اصلی شرکت است و کاملا صادراتی است. در ۳ ماهه مقدار تولید با افت قابل توجه ۲۱ درصدی همراه بود که نشان‌دهنده مشکلات در تأمین مواد اولیه، مدیریت فرایند‌های تولید و افزایش نرخ گاز خوراک و سوخت بوده است.
مقدار فروش نیز ۵% کاهش یافت؛ و تنها به لطف افزایش نرخ فروش بود که مبلغ فروش ۵۱% افزایش یافت. افزایش نرخ فروش نیز عمدتا از افزایش نرخ تسعیر ارز ناشی شد.
کاهش شدید معیار‌های سوآوری به وضوح در نمودار ذیل نمایان است.
شرکت مجمع عمومی عادی سالیانه مربوط به سال ۱۴۰۳ را در تاریخ ۷ خرداد ۱۴۰۴ برگزار نمودو بهازای هرسهم ۱۰,۰۰۰ ریال بین سهامداران توزیع نمود؛ که معادل ۹۵% سود هر سهم بوده است.
با وجود موفقیت‌های چشمگیر پتروشیمی خارک در سال ۱۴۰۳، عملکرد سه‌ماهه ابتدایی سال ۱۴۰۴ نشان‌دهنده ضعف‌های جدی در مدیریت و کنترل هزینه‌هاست که شرکت را به شدت آسیب‌پذیر کرده است. افزایش بی‌رویه بهای تمام شده و هزینه‌های عمومی بدون هم‌راستایی با رشد درآمد، نشان از ناکارآمدی در مدیریت عملیاتی و مالی دارد. همچنین کاهش تولید و فروش، به وضوح حکایت از مشکلات ساختاری در تأمین مواد اولیه و مدیریت فرایند‌های تولید دارد که باید فوراً مورد توجه قرار گیرد.
اتکای بیش از حد به نوسانات نرخ ارز برای افزایش فروش و سودآوری، استراتژی پرریسکی است که پایداری شرکت را در بلندمدت تهدید می‌کند. فقدان برنامه‌ریزی راهبردی و عدم تنوع‌بخشی بازارها، پتروشیمی خارک را در مقابل نوسانات جهانی و تحریم‌ها آسیب‌پذیر کرده است.
اگر مدیریت فعلی، آقای کمیل پورضیائی، نتواند در کوتاه‌مدت اقدامات اصلاحی اساسی در کنترل هزینه‌ها، بهبود فرآیند‌های تولید و توسعه بازارها انجام دهد، این شرکت نه‌تنها از رشد باز خواهد ماند بلکه ممکن است با چالش‌های مالی و عملیاتی جدی مواجه شود که آینده آن را در معرض خطر قرار می‌دهد.
